Deze zaterdag 20 januari 2024 las ik het interview met Joris Luyendijk over zijn ervaringen sinds de publicatie van de Zeven vinkjes. De ontvangst was veel slechter dan (te) voorzien. Hij verhaalt hoe dat voor hem was en geeft zijn overwegingen waarom. Ik denk dat het anders is. Dat het komt door iets wat hij tot nu toe over het hoofd ziet. Misschien door zijn eigen zeven vinkjes. Want dit had hij nog nooit meegemaakt.
Het boek is door velen in zijn kringen afgewezen zonder het echt te lezen. Het eerste TV interview was een perfecte demonstratie van dat patroon. Joris brengt ´unwelcome information´. En als die over onszelf gaat is onze instinctieve defensieve standaardreactie: Ontkenning. Dit is niet waar, die man vertelt onzin en leugens en ik weet meteen zonder nadenken al wat er allemaal fout aan moet zijn.
Om begrijpelijke redenen willen we niet dat het waar is en gaan we het niet eens overwegen.
Want de consequenties zijn te oncomfortabel, ongewenst, ontregelend en erger.
In het geval van dit boek zou een zevenvinker de wortels van zijn comfortabele leven moeten herkennen. En oei dat zet de bijl aan de wortels van onze samenleving. Nee dan liever Joris opofferen…
making things visible 