‘Pas als de concentratie hoog genoeg is, wordt het voor de industrie interessant om de metalen terug te winnen. Het moet economisch haalbaar zijn.’ Dit zinnetje uit een artikel in de Ingenieur trof me. Het illustreert perfect wat er niet werkt. Het verhaal gaat over het scheiden van electronisch afval, een enorm belangrijk onderwerp. We willen/moeten naar een daadwerkelijke circulaire maatschappij. In dit artikel leggen slimmeriken uit hoe dat kan. Maar of het daadwerkelijk gebeurt wordt meteen afhankelijk gemaakt van de interesse van de industrie. Wat betekent: ‘of iemand er winst in ziet’. Het hangt dus opeens helemaal af van de winstkansen zoals ingeschat door een ondernemer. De vraag of dit eigenlijk gewoon moet gebeuren wordt daarmee ondergeschikt gemaakt aan korte termijn winststreven.
Zo wordt vrijwel alles wat nodig is afhankelijk gemaakt van het geldelijke gewin dat er eventueel mee bereikt kan worden. En dat is een kapitale denkfout. Zo dwingt het systeem tot gevaarlijke kortzichtigheid. Het dat zadelt ons op met een enorme troep van ondermeer pfas, dioxine, microplastic en neurotoxinen. Alles voor het gemak en de directe winst. Zo verbijsterend dom.
making things visible 