Niets meer aan doen?

Het is nacht. Ik kan niet slapen.
Wat me dwars zit is de suggestie die uitgedragen wordt door ene Darryl Anka op bashar.org
Hij ‘channelt’ een verhaal dat ik grotendeels herken: Wij ervaren ons leven zoals het wordt gefilterd en gevormd door onze eigen overtuigingen, trauma’s, ervaringen en (voor-)oordelen.
Als je deze los kunt laten, is je leven een stuk minder ingewikkeld. Dat herken ik helemaal en hij prikt effectief door allerlei bullshit heen.

Maar volgens Anka is een Alien genaamd Bashar de bron van deze informatie. En wel een toekomstige versie van hemzelf uit een parallelle realiteit. Dat idee is wat minder vanzelfsprekend… Die hypothese kan ik noch bevestigen noch ontkennen. Wat op zich natuurlijk uiterst interessant is voor een nieuwsgierige HB-er…

Via mijn (inmiddels) vrouw ben ik al geconfronteerd met de directe ervaring dat niet alles wat ik meemaak past binnen het logische natuurkundige wereldbeeld dat ik zo overzichtelijk en hanteerbaar vind. Via haar leerde ik tegen wil en dank serieus te aanvaarden dat er buiten dat kader waarschijnlijk nog veel meer is dan ik kan bevatten.

Volgens haar, behoorlijk veel anderen en nu ook deze Bashar, is ons causale driedimensionale werkelijkheid een projectie vanuit hogere dimensies. Precies zoals een 3D-vorm een veranderlijke 2D schaduw werpt, afhankelijk van hoe het licht er op valt…
Hoe waar dat is, valt binnen onze realiteit niet te bewijzen of te verklaren. Zoals de bewoners van Flatland een passerende bol enkel kunnen ervaren als een uit het niets verschijnende uitdijende of krimpende cirkel, zo zijn er in onze wereld ook talloze verschijningen die voor ons even onverklaarbaar zijn. Heel vervelend voor iemand als ik die ALLES wil weten en begrijpen.

Het complete verhaal van Bashar komt coherent over en het is voor mij een opstapeling van evidente, begrijpelijke, redelijke, bizarre, ongeloofwaardige, geruststellende en verontrustende elementen. Kortom het jeukt me.

Omdat ik geen valide argumenten heb om het te verwerpen wil ik onderzoeken wat het (voor mij) betekent als ik me voorstel dat alles wat hij zegt ‘waar’ is…

Als ik goed heb geluisterd, stelt hij dat alles wat bestaat per definitie bestaat. Ook als het zich ‘hier’ nog niet heeft voorgedaan… Dat komt overeen met het ‘veld van alle mogelijkheden’, het Zero Point Field.
Wat wij ervaren als onze continue werkelijkheid is geen proces dat zich door de tijd ontwikkelt, maar een voortdurende aaneenschakeling van zich manifesterende mogelijkheden.
Welke dat is, wordt niet zozeer bepaald door de causale thermodynamica, maar door jouw staat van zijn. Jij projecteert die werkelijkheid zoals jij gelooft dat hij is op basis van jouw gevoelservaring.
Dit is voor mij het taaiste aspect van dit verhaal.

Ik ben zodoende een improviserende speler in een naar keuze drama/klucht/tragedie die mijn ‘ziel’ zelf gekozen zou hebben alvorens er aan te beginnen. Let wel, er zijn talloze bronnen die dit beweren. In een mushroom trip heb ik persoonlijk ook deze conclusie getrokken. Dus dit afdoen als waanzin is te simpel.

Maar wat het momenteel met me doet, is dat ik het gevoel heb dat ik mezelf – om redenen die ik blijkbaar ben vergeten – heb opgesloten in een toneelstuk. Alsof ik in een film zit die me steeds minder bevalt. Op persoonlijk vlak ben ik gelukkig en comfortabel. Maar in een wereld die steeds donkerder lijkt te worden. Ik ben gelukkig in de Apocalyps…

Desgevraagd weet ik wat de wereld een betere plek zou maken. En, zoals volgens mij de meeste mensen, zou ik daar dolgraag aan bijdragen. De behoefte is er ook,  maar wat ik doe is een sissende druppel op een gloeiende plaat. En als het toch maar een gedeelde illusie is, doet het mogelijk niet ter zake.

Mensen met een bijna-dood-ervaring rapporteren bij terugkomst dat ons buiten dit leven enkel liefde, eenheid en gelukzalige oordeelloosheid wacht. Dus daar hoef ik me ook niet druk over te maken. Als alles in wezen ok is, is het toch prima?

Daarmee beland ik in een spiritueel nihilisme dat niet onderdoet voor het even hopeloze thermodynamische verhaal: Hoe je het ook wendt of keert, het komt uiteindelijk steeds op hetzelfde neer: En dat is het punt. Het absolute nulpunt.