Mijn wereld in 2035

Sinds iedereen zichzelf mag zijn en verzekerd is van de elementaire steun om gezond het volledige leven te omarmen is de wereld in rap tempo tot bloei gekomen.

Mensen wonen en werken daar waar ze zich thuis willen voelen. Op dat vrije plekje op onze aardbodem leeft men met geest- en bloedverwanten, met één gedeeld belang: Om die plek zo mooi en gezond mogelijk te maken en beter achter te laten voor de nakomelingen.

Dat heeft tot radicale transformaties geleid van de verouderde maatschappelijke structuren. Voor het overgrote deel heeft men genoeg aan de plek waar men het leven viert. En zoekers en reizigers zijn altijd welkom om even bij te komen of te ervaren of ze erbij willen horen.

Oude begrippen als werk en vakantie komen nog voor in geschiedenisverhalen en leiden tot compassie met het getob van de eerdere generaties. In 2035 is dat onderscheid achterhaald. Dat wat gedaan moet worden is evident en iedereen doet wat hij/zij kan. In de verbondenheid van de gemeenschap gebeurt dat vanzelf. In de meest natuurlijke betekenis van dat woord. Zoals we vroeger thuis vanzelf wisten of we van harte meededen of niet. In het laatste geval is er blijkbaar een behoefte die belangrijker is. Dat wordt erkend, gezien en gesteund. En iedereen heeft geleerd helder en open te zijn over behoeften. Deze zijn de universeel gegeven uitgangs-punten van individueel en collectief handelen.

Terugkijkend is de doorbraak van het begrip ‘integrale intelligentie’ het kantelpunt geweest. Veel fundamenteler dan de enorme technologische vooruitgang. Die heeft wel geholpen om de dreigendste ontsporingen van klimaat en ecofalen te hanteren. Het inzicht dat alles intrinsiek en multidimensionaal met elkaar verbonden is, heeft gezorgd voor een heroriëntatie op de mens en alle andere wezens.

Daardoor herinnerden we ons de waarde van de zeer oude tradities die in uithoeken van de wereld nog levend werden gehouden. De persoonlijke en systemische traumatisering kreeg een bruikbare betekenis èn heling. Een noodzakelijk heftig proces met onvermoede uitkomsten.

Nu de mensen veilig werden voor elkaar en de natuurlijke neigingen om te verbinden en te steunen niet langer onderdrukt worden is een overvloed aan mogelijkheden ontstaan. Nadat iedereen die vrijheid uitgeprobeerd had in de meest dolle uitingen kwamen de mensen tot rust en deden ze enkel nog wat echte diepe vreugde en voldoening schenkt: Samen zijn en samen doen. En vanuit natuurlijke economische overwegingen enkel wat echt nodig is. Zoals dat vroeger enkel nog gebeurde in wat men het kerngezin noemde. (NB De kern van het verdeel- en heersmodel van de psychopatisch gevormden onder ons). Nu in 2035 is die harde compartimentalisering overbodig.

Dat leidt tot verrassende veranderingen wereldwijd. De weldadige rust en vrede is in het begin overweldigend, maar gelukkig went dat snel en binnen een paar maanden wil men niets anders meer. Het leven is zo veel eenvoudiger en makkelijker. Omdat er voor iedereen in de basis genoeg is. Geluk is evenwicht en dan is genoeg genoeg.

Wat wonen en werken betreft zijn alle oude vakje en indelingen ook snel verdampt vanwege ingewikkeld en overbodig. Het oude woord ‘bouwvak’ bestaat nog, maar het betekent nu het tegenovergestelde. Bij het zomerfeest worden de beschikbare ruimtes verdeeld in reactie op de ontwikkelingen in de groep. Per levensfase en vanwege persoonlijke ontwikkelingen zijn er verschuivingen. Omdat mensen zich veilig en geborgen voelen bij elkaar wordt er veel meer gedeeld en samengewoond in elke denkbare samenstelling. Allemaal gebaseerd op gezond natuurlijk gedrag.

Zodra duidelijk is wat er veranderd, verbouwd, afgebroken of bijgebouwd moet worden begint de Bouwvak echt. Net zoals het timmerdorp voor jongens vroeger, maar nu in het echt met de hele gemeenschap. De eindeloze zomerdagen worden goed gebruikt om te zorgen dat iedereen er droog en warm bijzit voordat de winter komt. Het is een feest van gezamenlijke co-creatie. Rondreizende bouwvakkers komen langs voor de echt moeilijke klussen. Maar omdat bouwen zo ”open source’ en gestandaardiseerd is, is het zoiets als Lego of Ikea. En er is geen groter genoegen dan als gemeenschap samen aan zoiets moois te werken. Met flinke feesten tot gevolg.

Zoals al opgemerkt in 2021 zijn huizen in wezen van zichzelf. Eigendom is iets van vroeger. Je krijgt wat je nodig hebt. Ook als dat het hele traject van heling en ontwikkeling is dat mogelijk maakt dat je hier de zin en waarde van ervaart.

En omdat iedereen te zo naar zijn zin heeft thuis, gaan mensen enkel op pad (vakantie heette dat vroeger) als ze de wereld willen leren kennen of daarmee zichzelf. Dat gedrag correspondeert vooral met bepaalde levensfasen. Jong volwassenen moeten soms hun ontdekkingsdrang volgen en dat geldt ook voor andere individuele transformatiemomenten. Maar voor de meeste mensen is het niet nodig om aan hun bestaan te ontsnappen. Thuis is het goed.

De eeuwige haast van vroeger heeft plaats gemaakt voor een veel trager en rustiger tempo. Enkel het nodig is dat iedereen reageert op een noodsituatie wordt zichtbaar hoeveel sneller en doelmatiger samenwerking op basis van vertrouwen is. Dan gebeurt dat wat nodig lijkt, vrijwel onmiddellijk omdat iedereen van zichzelf weet hoe hij of zij kan bijdragen. Maar meestal hoeft er niet zo veel. Zijn en genieten. Altijd goed.