De bouwweg vooruit?

Samenwerken alvorens te besluiten

Afgelopen week stond in het teken van het escalerende conflict tussen het Actiecomité en de Gemeente Eindhoven. De manier waarop de gemeente met voldongen feiten regeert en haar burgers niet serieus neemt zet veel kwaad bloed en zet het concept democratie feitelijk bij het oud vuil. Bij mij groeide de onvrede over het gebrek aan constructieve vooruitgang in dit dilemma. Maandag en dinsdagochtend ben ik vroeg opgestaan om de eventuele kapwerkzaamheden voor te zijn. Maar terwijl ik weer even thuis was voor mijn ontbijt, is rond half acht de eerste eik al omgegaan. De aanpak wordt sindsdien steeds harder en beschadigt en polariseert vooral.
De rest van de week heb ik me vooral ingezet om met betrokkenen te kijken hoe we hier ondertussen wel uitkomen. Ik ben eerst met Rector Rob van het LCL gaan praten. En heb zodoende ook Projectleider John weer gezien en later ook nog Conrector Yvonne aangehoord. Deze zaterdag stond ik met buurvrouw Tonnie op het plein om met buurtbewoners te praten. Hans van SBE en Buurman Paul kwamen op en gegeven moment ook. Beiden zijn deskundig en actief in het Actiecomité en ik heb ze daarom uitgenodigd om met mij naar het schoolterrein te gaan om te bekijken wat in de actuele context een verstandige weg vooruit is. Dat was leuk en zinvol. Aanstaande dinsdag gaat Actievoerder Annejet ook op het terrein kijken en het plan is om dat een week later ook te doen met onze klimaatburgemeester.

Hieronder analyseer ik de huidige stand van zaken en deel ik mijn perspectief op een weg uit de impasse.

Wat nu? De bouwweg-impasse van half maart

Op dit moment liggen de voorbereidingen voor 15 miljoen kostende de bouw van het nieuwe LCL stil. Het College van de gemeente volhardt in haar toondove handelswijze en probeert met juridische machtsmiddelen de impasse te doorbreken. De enige weg vooruit die niet nog meer ten koste gaat van het al zeer beschadigde vertrouwen in de overheid is door als nog te doen wat in het begin nodig was: Samenwerken alvorens te besluiten. Er zijn prima methoden om dat proces in alle openbaarheid en eensgezindheid te laten plaatsvinden.
Hieronder ga ik verder in op deze punten.

Op dit moment liggen de voorbereidingen voor 15 miljoen kostende de bouw van het nieuwe LCL stil.

Dat is naar aanleiding van de juridische obstakels van het Actiecomité. De echte oorzaak is echter de onwil/onkunde van de gemeente om volwassen met haar oprecht betrokken burgers om het gaan. In plaats van alle betrokken burgers om deze mooie en door iedereen gedragen intentie te verzamelen, heeft zij er (om financiële of gemakzuchtige) redenen ervoor gekozen om eenzijdig te bepalen wat haar het beste uitkwam en vervolgens deze voorkeur met alle middelen door te zetten. De gekozen zuidelijke bouwroute lag al vast in de aanvragen Omgevingsvergunning (?+dd) ruim vóórdat de eerste informatie-avond met de buurt werd gehouden. Op die avond is door mij meteen een voor de hand liggend en redelijk noordelijk alternatief voorgesteld. Deze werd meteen afgedaan als onhaalbaar en vooral: onbetaalbaar. De zuidelijke ‘Verlengde Ceramlaanroute’ was en bleef de bouwroute. In de loop van de ontwikkelingen komen steeds meer mensen middels gezond verstand en nadere bestudering uit op hetzelfde idee. Toch wil de gemeente er niet serieus naar kijken.

Alle onderzoeken die dat later wel lijken te doen zijn zodanig geframed, beperkt of geformuleerd dat de zuidelijke route de minst slechte keus was. Bij het allerlaatste gemeentelijke aanbod in die zin was het wantrouwen bij de andere betrokkenen inmiddels zo groot dat de gemeente (samen met het LCL) zelf deze exercitie heeft gedaan. Uiteraard met dezelfde uitkomst.

Het College van de gemeente volhardt in haar toondove handelswijze en probeert met juridische machtsmiddelen de impasse te doorbreken.

Dit vindt zijn oorzaak in hoe wij onszelf laten besturen door anderen. En wel middels een steeds meer vastlopend systeem van verdeel en heers. Door een op zich zelf gerichte bestuurscultuur, dat feitelijk wordt geregeerd door het imago, eigenbelang en de herverkiesbaarheid van de politici met enkel oog voor de korte termijn. (Ik kan voorbeelden geven). De bureaucratie staat primair ten dienste van deze politieke cultuur. De uitvoeringsorganisaties worden op hun beurt middels uitgebreide administratieve controle ‘marktconform’ afgerekend op harde meetbare kwantitatieve criteria.

De enige weg vooruit die niet nog meer ten koste gaat van het al zeer beschadigde vertrouwen in de overheid is door alsnog te doen wat in het begin nodig was: Samenwerken alvorens te besluiten.

Dat kan enkel met z’n allen aan tafel te gaan zitten en in alle vrijheid samen te werken aan een bevredigende oplossing, inclusief een oplossing voor de reeds aangerichte schade: Aan de natuur en aan het vertrouwen van de burger

Er zijn prima methoden om dat proces in alle openbaarheid en eensgezindheid te laten plaatsvinden.

De visie en intentie van de Gemeente over een inclusieve creatieve regeneratieve klimaatneutrale stad is een prima uitgangspunt. (Ik noem als voorbeeld van een methode Design Thinking omdat dat mijn vak is.)