Deze Paaszondag was er een gezellig paastreffen in het Wasvenbos. De zon scheen gul door de frisse ochtend en de vogeltjes zongen alsof hun leven er van af hing.
Het was paaseieren zoeken voor de ruim 20 kinderen in de buurt. Perfect georganiseerd door een paar enthousiaste buurbewoners. De kinderen dolenthousiast aan het zoeken, terwijl de volwassen samenheulden met een kopje koffie. Ik vind dit soort gebeurtenissen fantastisch omdat ze op een vanzelfsprekende manier allerlei buren bij elkaar brengen die elkaar anders amper tegenkomen.
Ondertussen zijn andere buren bezig om het Ambonplein wat aantrekkelijker en mens- en kindvriendelijker te maken. Binnenkort hoort de buurt meer over hun plannen. En we hebben sinds kort ook een welkomstcomité, die zorgt dat nieuwe bewoners niet in een vacuum belanden. Zo wordt deze fijne buurt geleidelijk steeds aangenamer. Want het belangrijkste wat een mens -in sociale zin- nodig heeft is een medemens.
Een paar weken geleden sprak ik Kees van Grevenbroek, één van de intitiatiefnemers van de redding van ons mooie Beukenlaantje. (filmpje!) Dat was 20 jaar geleden bijna opgeofferd aan de bouw van onze Beauregard buurt, maar dankzij het doorzettingsvermogen van die actievoerders is ons buurtje aan twee zijden omringt door prachtige bomen. Want die actie was ook het begin van het Wasventerrein zoals wij dat nu kennen. Die ploeg heeft uiteindelijk de Wasvenboerderij gekocht, wat nu een het levende centrum is van wat nu het Groendomein Wasven heet. Een waardevolle plek naast onze buurt dal die decennia door vrijwilligers wordt verzorgd.
Op dit moment is er weer een actiecomité actief in de buurt. Nu om onnodige kaalslag en schade te voorkomen in hetzelfde Wasvengebied.
Alle buurtbewoners hebben gezien hoe het grasveld naast de Wasvenvijver is platgereden en bomen zijn omgehakt Hier komt de bouwweg naar de nieuwbouw achter het huidige Lorenz Casimir Lyceum. Bij de organisatie van dat nieuwbouwproject vorig jaar is besloten dat het gunstiger is dat het bouwverkeer door het natuurterrein heen rijdt. Zo heeft de school er minder last van en blijft het kunstgrasveld onaangetast.
Vanuit de buurt hebben meerdere mensen geconcludeerd dat een route via de noordzijde logischer en korter is. Al op de allereerste participatieavond ben ikzelf spontaan het podium opgesprongen en heb die voor de hand liggende suggestie gedeeld met de projectleider. Maar tegen die Noordroute leken er steeds onontkoombare bezwaren te zijn. Een aantal vastberaden liefhebbers van de Wasvennatuur lieten zich niet zo eenvoudig overtuigen en zijn een actiecomité begonnen. Dat was vorig jaar toen ik net voorzitter was geworden. In die hoedanigheid werd ik erbij geroepen.
Eerlijk gezegd maakte me het toen nog weinig uit of de bouwroute linksom of rechtsom naar de school zou gaan. Ik had vertrouwen in de grondigheid van de projectaanpak en wie ben ik om een afweging te maken tussen verkeersoverlast, ecologie en andere aspecten? Nu een jaar later kijk ik er totaal anders tegenaan. Ik ging vorig jaar nog argeloos gezellig koffie ging drinken bij de gemeente om over de opties te overleggen. Nu weet ik dat het slechts lege praatjes waren. Het besluit was al genomen voor die eerste participatiebijeenkomst op het lyceum. De participatie was enkel voor de vorm. Vandaar dat alle verslagen steeds werden aangepast, zodat ook dat er op papier netjes uitzag.
Wat ik in het echt meemaakte was minder. Het duurde vrij lang voor ik doorzag waar ik in betrokken was geraakt. Ik was een argeloze goedbedoelende betrokken burger, maar ik eindigde met een aantal andere mensen bij de rechtbank om een eerlijke afweging af te dwingen. Direct na Pasen kwam het bericht binnen dat onze inspanningen vergeefs waren. We zijn als leken behendig in een juridische strijd gedwongen, door professionals die leven van ons belastinggeld. We zijn handig uit de weg geruimd door bureaucraten, die een andere agenda hebben. Wat voor mij een incident was, blijkt standaardprocedure te zijn bij de gemeente. Dat is een bittere conclusie, ik heb nu het gevoel dat er samen met het Wasven gebied nog iets veel groters is opgeofferd: onze democratie.
Ik geloof nog steeds dat echt bewust slechte mensen extreem zeldzaam zijn, maar dat velen zich laten leiden door allerlei sprookjes omdat dat makkelijker is dan de waarheid onder ogen te zien. Ik heb zelf ook voor gewerkt voor bedenkelijke bedrijven met het smoesje/in de hoop dat ik ze tenminste hielp om beter te worden.
Ik vermoed daarom de de betreffende ambtenaren zichzelf ook prima kunnen uitleggen dat ze bezig zijn voor het algemene belang en dat het dus prima is als lastige burgers gepasseerd worden. Maar zoals gezegd dat is mijn persoonlijke hypothese.
Maar het is wel glashelder dat de gemeente haar standaard participatieprocedure op ons heeft toegepast: Gewoon een besluit nemen en de NYMBIES* negeren, uitputten of desnoods wegprocederen. (*Nymbie=Not In My Back Yard, een label voor mensen die iets niet in hun achtertuin willen.) Dat bleek uit wat de mensen van Stichting Beter Eindhoven ons vertelden. Zij schoten te hulp toen we ervoeren dat we niet verder kwamen, wat we ook deden. Overal in de stad volgt de zogenaamde participatie hetzelfde bedenkelijke patroon. In theorie wil de gemeente heel graag en oprecht dat wij burgers actief meedoen. Zo is er op 19 april een inspiratie- en netwerkevent over goede participatie in Eindhoven. In de praktijk gebeurt steeds wat wij hier hebben meegemaakt. Dus iets om rekening mee te houden als buurt.
Van de gemeente moeten we het voorlopig niet hebben, vrees ik. Het moet vooral van onszelf komen. En we kunnen het gelukkig ook zelf. Naar aanleiding van het bouwwegdrama had ik een ontmoeting met één van klimaatburgemeesters van Eindhoven, Judith Lammers. En zij is een rolmodel voor hoe je dat doet. Het geheim is vier letters groot: D O E N.
Via de klimaatburgemeester hoorde ik opnieuw over Adopteer een Straat. In plaats van mij af te vragen of het wel mag en of de gemeente het niet hoort te doen, heb ik vorige week een beetje bedeesd en beschroomd toch maar de twee hortensia’s geplant, die bij het uitruimen van het appartement van mijn overleden buurvrouw in de bosjes waren beland.
Dat is voor mij inspiratie om niet af te wachten tot een ander iets doet. Dus als jij ook een boomspiegel onder je hoede wilt nemen, laat dat dan weten. Want als er een bordje van Adopteer een straat in staat, laten de door de gemeentelijk ingehuurde schoffelaars jouw minituintje met rust.
Voor de buren met groter enthousiasme voor tuinieren, heb ik ook goed nieuws. Kees Grevenbroek liet me weten dat het achterste deel van de bolakker, die beheerd wordt door het Wasven Groendomein, amper wordt gebruikt. Dus als er buren zijn die interesse hebben om dichtbij een buurttuintje op te zetten, is daar zeker over te praten. Laat weten als je nieuwsgierig bent geworden.
making things visible 