HB

Sinds ik dit jaar een lezing bezocht over Slimme Senioren, heb ik nieuw interesse gebied gevonden. Het heet HB, wat staat voor hoogbegaafdheid. Die middag hield een zekere Noks Nauta een lezing over dat onderwerp. Voor mensen van mijn generatie is dit een totaal onderbelicht en vaak onbekend fenomeen. Ik wist wel dat ik relatief slim was. Daardoor kwam ik ook op de lezing af, in de hoop interessante contacten op te doen met gelijkgestemden. In de buurt waar ik woon wonen voldoende leuke mensen, maar ik vond nog weinig natuurlijke aansluiting bij mijn interesses.

Die middag hoorde ik over de kenmerkende eigenschappen van hoogbegaafde mensen. Ik herkende dat allemaal bij mezelf, hoewel ik nooit eerder had overwogen dat ik zelf hoogbegaafd kon zijn.
Dit lijkt een soort omgekeerd Dunning-Krugereffect te zijn. Ik heb later van veel andere HB-ers vergelijkbare opmerkingen gehoord. En ook zij melden een vergelijkbare ervaring als ik die middag had: Aha! Misschien vind ik dan toch aansluiting bij gelijkgestemden! Misschien zal mijn verhaal toch gehoord worden!

Ik kwam die middag opgetogen thuis. Niet zozeer overtuigd van mijn eigen hoogbegaafdheid, maar wel erg blij met de fijne contacten die ik had. Moeitelozer en bemoedigend. Ik ervoer dat ik me graag in dit gezelschap beweeg. Dus ben ik naar een HB-café geweest en naar een HB-borrel en afgelopen zondagmiddag naar een HB-samenzijn. Die ervaringen bevestigen dat ik inderdaad het gezelschap gelijkgestemden heb gevonden waar ik zo naar verlangde.

En ik doe nu ook weer veel impressies op die afwijken van wat ik argeloos had verondersteld. Zoals overal zat ook hier niet iedereen te wachten op mijn gezichtspunten. De mensen die ik ontmoette, hadden net als ik behoefte aan anderen met wie je op gelijke snelheid in gesprek kon gaan. Zonder je voortdurend in te houden en zonder je verhaal aan te passen om maar enig begrip te oogsten. Dus ook hier moet ik eerst investeren in contacten leggen en verbinding maken tussen de diverse interessegebieden, wereldbeelden, persoonlijkheden en geschiedenissen. En tussen HB-ers zijn die allemaal omvangrijker, complexer en diepgaander. Ik had nu wel de gewenste contacten op een passender niveau, maar op inhoudelijk vlak is de behoefte aan aansluiting en overeenstemming nog onverminderd groot.

Ik constateer dat ik mezelf wel heel bewust toesta om van HB-ers hogere verwachtingen te hebben. Ik bedoel; ik heb net het netwerk betreden van de meest begaafde deel van de bevolking. Als zij er al niet uitkomen, wie dan wel? Tot nu toe heb ik helaas niet het gevoel dat het probleemoplossend vermogen van de groep als geheel erg krachtig ontwikkeld is. Mensa is -tot mijn teleurstelling – niet de gerespecteerde denk tank van tenminste Nederland. Veel hoogbegaafden voelen zich – terecht – alleen en miskend. En zonder de zo elementaire veiligheid en steun van je omgeving is het moeilijk om zelfvertrouwen, krachtdadigheid en autonomie te ontwikkelen. Zodoende ontmoet ik supergetalenteerde mensen die volledig in de kreukels zitten. Waarmee hun sublieme vermogen op twee fronten verloren gaat: voor hun eigen ontwikkeling en voor de wereld.

Want ik denk dat elk gezond mens graag bijdraagt aan een betere wereld. Tot nu toe heeft iedereen die ik daarover bevroeg dat voor zich zelf bevestigd. Ik neem nu aan dat dit een universeel menselijke eigenschap is. En als ik dat projecteer op het potentieel dat de HB-ers belichamen vervult mij dat met hoop en verlangen.

Maar tussen deze droom en daad zitten veel complexe uitdagingen. Tot nu toe ben ik misschien twee personen tegengekomen die comfortabel waren met hun begaafdheid en deze ontspannen konden inzetten in hun dagelijks leven. De overigen worden gehinderd in de manifestatie van hun grootsheid door problemen en zorgen. Voor zo ver ik kan zien is dat vrijwel altijd trauma gerelateerd. Zelf ben ik daarin geen uitzondering. Ik ben met mijn negenenzestig jaar enkel wat verder op mijn tijdlijn. Terugkijkend zie ik dat ik met meer zelfvertrouwen en daadkracht onnoemelijk veel meer had kunnen realiseren. Maar ik ben nu pas zover dat ik het redelijk goed heb met mijzelf. En dat is deels te danken aan de mildheid die komt met het ouder worden.

Zodoende exploreer ik het domein van hoogbegaafdheid en hoogbegaafden met enige voorzichtigheid. Mijn jongere ik had zich al lang vol enthousiasme doodgelopen op de complexiteit van dit domein. Nu probeer ik mezelf voorzichtig vertrouwd te maken met de mensen en de mogelijkheden. En ik moet mijzelf ook bekend en kenbaar maken. Laat me zelf kennen, is een mantra dat me daarbij helpt. Dit stukje is daar deel van.

Ik ben graag een goed medemens voor HB-ers die een onvervulde behoefte hebben aan aandacht, contact en begrip. En ik hoop dat we elkaar zodanig kunnen steunen dat er ruimte ontstaat om onze talenten te ontplooien én te bundelen. Want de grote problemen waar de mensheid zich voor gesteld ziet heeft de grote creativiteit nodig die wij in potentie in ons hebben.

Dus ik sluit dit korte stukje af met het favoriete advies van mijn moeder:
Verbeter de wereld en begin bij jezelf.