Where do I begin? Sinds maart heb ik aanwijzingen dat ik mezelf als HB mag beschouwen. Zo begaafd dat ik me blijk thuis te voelen bij de ongeveer 2% slimste mensen. Mijn bezoekjes aan avonden voor hoogbegaafden bevestigen dat. Formele bevestiging heb ik nog niet opgezocht vanwege afkeer voor de maat genomen worden, voor arrogantie, of voor falen, of voor het impostersyndroom. Stel dat ze me weer wegsturen, net nu ik het zo leuk vind bij hen.
De nieuwe labeling HB geeft me wel een totaal nieuwe ervaring van de positie die ik inneem tussen mijn medemensen. Mijn gevoel van niet echt begrepen te worden, ligt nu mogelijk niet aan mijn gebrek, maar aan mijn gaven. Ik heb me te lang pijnlijk ongezien en onbegrepen gevoeld. En ik ben me ernaar gaan gedragen. Het gebrek aan weerklank voor mijn grootsere ideeën hoeft opeens niet meer te betekenen dat ze raar zijn, maar mogelijk dat anderen ze (nog) niet kunnen bevatten.
Dat komt meteen met aan aantal lastige effecten. De claim dat je een krachtiger werkend brein hebt dan je gemiddelde medemens, roept acuut weerstand op. Eerst bij mezelf (wie denk ik wel dat ik ben?) en – zodra ik het opper – bij mijn omgeving (wie denk je wel dat je bent?). Daar wordt de situatie niet echt beter van, terwijl het eigenlijk wel goed nieuws is.
Een ander effect betreft mijn verwachtingen. Ik wist wel dat een goed stel hersenen had, maar nam altijd aan dat er talloze geleerden, academici en genieën rondlopen, die nog heel veel slimmer, intelligenter, wijzer en vooral handiger waren in het begrijpen en oplossen van de uitdagingen waar wij als mensheid voor staan. (op 1: overleven als mensheid)
Sinds de uitvinding van het internet blijkt vrijwel alle nodige kennis en kunde al beschikbaar te zijn. Dus ik vertrouwde er op dat ´men´ wel met oplossingen zou komen. Maar als ik echt bij de slimste subgroep hoor, kom ik niet meer weg met deze aanname. Dan begrijpt zo´n 98% van de mensheid er nog minder van dan ik! Dat is een bijzonder enge gedachte. En een beroep op mijzelf dat ik al het mogelijke moet bijdragen om het gezonde verstand te laten zegenvieren.
Ik moet daarom ook serieuzer gaan kijken naar de ideeën en inzichten die ik zelf heb ontwikkeld met alles wat ik las, leerde en heb meegemaakt. Ik heb vele malen mijn wereldbeeld moeten recreëren, als er weer iets nieuws was dat niet in mijn bestaande begrip van het leven paste. Na veel (denk-)werk verkreeg ik zo elke keer een net wat steviger paradigma, inclusief het besef dat zelfs de allerbeste representatie van de werkelijkheid een armzalige karikatuur is. Ik heb op dit moment een werkhypothese die me goed bevalt en helpt, maar ik lever hem graag meteen in voor een betere.
Maar misschien is nu de kans daar op kleiner dan ik aannam. En is het misschien zinvol om mijn visie wat duidelijker te gaan uitdragen in de hoop dat anderen er hun voordeel mee kunnen doen. Dat is een wending in mijn waardering van het bestaan en mijn mogelijkheden daarin, die ontregelend is voor vrijwel alles in mijn leven. En het betekent dat ik me zelf nog meer moet laten kennen. Inclusief alles wat ik denk, voel en begrijp. Als het zo is, dat ik meer te vertellen heb, moet ik een open boek zijn. Met plaatjes graag.
making things visible 